Een weekje Java...

Een weekje Java...

Zaterdag 7 december 2013 om half 4 's middags: we zijn in Jakarta!!
Na lang wachten bij de douane krijgen we dan eindelijk ons visum en pakken daarna snel een taxi richting ons hotel in het centrum van de stad. Onderweg wordt ons al snel duidelijk wat een stoffige, vieze en vooral chaotische stad Jakarta is. Alles rijdt hier kris kras door elkaar, scooters met wel 5(!) mensen erop razen ons voorbij terwijl wij met de taxi in de altijd aanwezige files staan die de stad zo berucht maken. Na een veel te lange rit gezien het rotstukje wat we eigenlijk af moeten leggen komen we aan bij het hotel. Niet onaardig, schone kamers, goed bed en na snel een bord nasi goreng naar binnen gewerkt te hebben, vallen we in diepe coma om bij te komen van de lange reis.

De volgende ochtend gaan we op pad naar Batavia, het oude gedeelte van de stad wat zijn naam dankt aan de tijd dat wij hier als Nederlanders de boel een beetje aan het plunderen waren. Erg grappig om in al die typisch Aziatische drukte ineens wat kleine oude gebouwen te zien met Nederlandse tekst erop. We lopen nog maar net rond in Batavia of we worden aangesproken door een groepje jongeren. Ze krijgen bijles Engels en vragen ons of we mee willen doen met een kort interview. Ja hoor, wat wil je weten?
Er komt een briefje tevoorschijn en zonder eigenlijk zelf te snappen wat ze ons nou precies vragen vuren ze de vragen op ons af. What is your name? Where are you from? Do you like Jakarta? We geven braaf antwoord en vragen hen vervolgens wat hun naam dan is. Ze kijken bedenkelijk en dan zegt er eentje:"ahhhh yes...." Oftewel ze hebben echt geen flauw idee waarmee ze bezig zijn, maar komisch is het wel. Deed ons een beetje denken aan Ushi van tv haha.
Als afsluiter willen ze nog even op de foto met ons en daarna lopen ze door, op zoek naar de volgende toerist.

Even later staan we te praten met een jongen die als gids werkt in deze wijk. Voor nog geen 5 euro wil hij ons wel de hele dag mee op sleeptouw nemen om Batavia, Chinatown en de haven aan ons te laten zien.
Erg leuke dag met hem gehad en hij heeft ons veel leuke plekjes laten zien waar we anders nooit gekomen zou zijn. 
Tijdens de dag worden we regelmatig aangesproken door jongeren die vragen of ze met ons op de foto mogen. We snappen er niks van, want een blank persoon is hier nou toch niet echt meer een heel erg bijzondere verschijning lijkt ons. Soms durven ze het niet te vragen en dan zie je uit je ooghoeken dat de één net doet alsof 'ie een foto maakt van de ander, maar eigenlijk worden wij erop gezet.
'S avonds facetimen we met het thuisfront, want Fenne viert vandaag haar verjaardag. Konden we er gewoon live bij zijn terwijl er werd gezongen en Fenne de kaarsjes mocht uitblazen, super toch!

Maandagochtend checken we na het ontbijt uit en laten we ons op het vliegveld van Jakarta droppen. Daar kopen we een ticket naar de plaats Yogyakarta, hét cultureel centrum van Java op zo'n 500 kilometer van Jakarta vandaan. Na ongeveer een uur vertraging gaan we de lucht in. We hebben een guesthouse geboekt dat wordt gerund door Frans, een Nederlander die zich hier heeft gevestigd. Bij aankomst bij Alamanda bed&breakfast staat hij ons al op te wachten en nog voordat we onze rugzakken hebben afgedaan worden we al getrakteerd op heerlijk vers fruit, hmmmm!
Het is een leuk en klein guesthouse met prima kamers en vanaf het moment dat je aankomt doet Frans er alles aan om je je thuis te laten voelen. 
Ineens klinkt er een belletje buiten op straat. Ah daar is de sate-man zegt Frans. Zoals wij in Nederland dus de ijsboer kennen die door de wijken rijdt, heb je hier allemaal karretjes die heel de dag langs de huizen gaan om eten ter plekke te bereiden en te verkopen. Voor slechts 60 eurocent per persoon eten we die avond heerlijke kipsate met kleefrijst. Kijk, zo gaan we wel uitkomen met ons reisbudget ;)

Dinsdag 10 december gaan we, nadat we een heerlijk ontbijt hebben gekregen van Frans, op pad voor een citytour door Yogyakarta. We beginnen met een wandeling door de omgeving van het guesthouse. Rijstplantages, suikerriet, bamboe, alles is hier aanwezig. Om heel eerlijk te zijn kenden wij rijst en suiker alleen maar zoals je het in een pakje koopt bij de supermarkt..... Lekker, lekker van Lassie. We vragen dus of ze ons willen laten zien waar het nou precies vandaan komt en hoe het proces in z'n werk gaat. Meteen werden we meegenomen het water van een rijstveld in en na een spoedcursus weten we nu precies hoe het werkt. Maar we blijven toch gewoon pakken van Lassie kopen hoor in plaats van zelf verbouwen :)
Daarna door naar het paleis van de sultan, waar we rondgeleid worden door een oude Indonesische man die de periode van de Nederlanders in Indonesië nog heeft meegemaakt en daardoor dus nog een aardig woordje Nederlands kan praten.
Ook vandaag zijn er weer veel schoolkinderen die met ons op de foto willen gaan.
Als laatste bezoeken we de markt van de stad. Erg druk en je kan er van alles kopen. Vooral alle kraampjes met kruiden, specerijen en noten zijn erg leuk, omdat de eigenaren je graag enthousiast vertellen wat wat is en welk middeltje goed is tegen welk kwaaltje.
'S avonds terug bij Alamanda zitten we net te bedenken wat we willen gaan avondeten als we ineens het belletje weer horen. Ah kijk, die vraag is dus ook meteen beantwoord!

De volgende ochtend staan we vroeg op om naar Borobudur te gaan, een van de grootste boedhistische tempels ter wereld. Erg indrukwekkend, maar vooral ook erg benauwd die dag. We doen de wandeling tot aan de top van de tempel, hijgen daar ff uit en strompelen daarna terug naar de auto de airco in haha.
'S middags gaan we naar een massagesalon waar we een massage nemen van 90 minuten voor slechts 4 euro per persoon. You gotta love it!
Die avond op het menu....saté ayam! Jaja het begint inmiddels vaste prik te worden. Als toetje krijgen we van Frans gevulde speculaas, dit hadden andere Nederlanders voor hem meegenomen als kado vanwege Sinterklaas.

Donderdag staat een bezoek aan de Merapi vulkaan op het programma. Deze vulkaan ligt zo'n 35 kilometer buiten de stad en is erg actief. Zo waren er in 2006 en 2010 nog uitbarstingen. Er hangt vandaag een dikke mist die alleen nog maar erger wordt naar mate we hoger de vulkaan op gaan. Helaas zien we hierdoor een stuk minder, maar het geeft wel een beetje een creepy en mysterieus gevoel. Tijdens de rit omhoog met een vooroorlogse jeep die elk moment uit elkaar kon vallen, zag je wat voor geweld er bij een uitbarsting komt kijken. We reden namelijk halverwege de berg door een klein dorpje wat destijds volledig verwoest is. Er staan alleen nog een paar muren overeind en voor de rest is alles echt weggevaagd door de kokende lavastromen.
Eén van de verwoeste huizen doet nu dienst als een soort provisorisch museumpje. Hier hebben de dorpsbewoners alles verzameld wat ze na de uitbarsting nog konden vinden van hun bezittingen. Gesmolten telefoons, muntgeld, bestek, etc en zelfs botten van hun huisdieren en vee stonden hier uitgestald.
We komen ook nog langs een schuilbunker. Deze is destijds door de regering aangelegd voor als mensen niet meer op tijd konden vluchten.
Helaas kwamen bij de uitbarsting van 2010 twee wetenschappers die op de vulkaan aan het werk waren erachter dat de bunker niet echt goed in elkaar zat. Zij konden namelijk niet meer op tijd de berg af en zijn toen de bunker ingevlucht. Het werd door de kokende lava echter zo ontzettend heet in de bunker dat ze uit pure wanhoop de deur hebben opengedaan, waarna de lava naar binnen stroomde en ze levend verbrand zijn...

De dag erna is alweer onze laatste dag in Yogyakarta. We gaan eerst naar een ticketcenter in het centrum van de stad om daar vliegtickets te kopen voor een avondvlucht naar Bali. 
Die middag doet Nathas mee met een kookworkshop, georganiseerd door de kok van het guesthouse. Heerlijke kip lemongrass, hete eieren in sambalcurry en een salade met pindadressing. We lunchen met alle gasten, relaxen nog wat en daarna pakken we onze tas in en gaan richting het vliegveld. Uiteraard heeft het vliegtuig vertraging zo blijkt daar, maar dat lijkt hier standaard met elke vlucht in heel het land zo te zijn.
Na een uur ofzo wordt er omgeroepen dat we iets te eten krijgen ter compensatie voor het wachten. Het is inmiddels 8 uur 's avonds dus we hebben best een beetje honger. Vol goede moed gaan we naar de incheckbali waar een dame pakketjes staat uit te delen aan de passagiers. We maken het doosje open en wat zit erin: een pakje water en een droog broodje. Met niks erop dus, nog niet eens boter ofzo! In de gevangenis krijgen ze nog beter te eten...
Uiteindelijk vertrekken we om 9 uur richting Bali en komen daar rond 12en aan. Even wachten op de koffers en dan met de taxi naar onze slaapplek. Daar aangekomen is al het personeel natuurlijk al lang gaan slapen en de enige die er nog rondloopt is een breed lachende jongen die daar als bewaker ofzo werkt. Hij sprak werkelijk geen woord Engels en op alles wat we zeiden kregen we alleen als antwoord "oke". Dus of er ontbijt bij de kamer zat was "oke", hoe laat dit dan is was "oke" en op de vraag of we de kamer nu of morgenochtend moesten betalen?! "Oke"

Dan gaan we maar slapen en morgenochtend op zoek naar iemand die verder komt dan oke.....oke?? ;)